Çevrimdışı
alemextra
Admin
Admin
Ayın En iyi Posteri
- Konu Yazar
- #1
Somuncu baba
Alim ve velî bir zattır. Asıl ismi Hamid’dir.”Somuncu Baba” lakabıyla meşhurdur. 1349’da Kayseri’de doğdu. Şam’a gidip ilim öğrendi. Orada pek çok velînin sohbetlerine katıldı. Mânevî yol ile Bâyezîd-i Bistâmî’den feyz aldı.
Tebrîz yakınlarında Hâce Alâeddîn-i Erdebîlî’den ilim öğrendi. Tasavvufta üstün derecelere kavuştu. Hâce Erdebîlî bir gün Hamid-i velî’ye; “Artık öğrendiğin ilmi insanlara öğretmek üzere Anadolu’ya git” buyurup ona izin verdi. Hâce onu talebeleriyle birlikte “Şemseddin-i Tebrizî Makâmı” denilen yere kadar uğurladı.
Sonra onu haset edenlerin de bulunduğu topluluğa dönerek; “Hamid’in arkasından bakın. Eğer dönüp bizden tarafa bakarsa Anadolu’da onun ilminden istifâde ederler. Bakmazsa onun ilminden hiç kimse istifâde edemez.” buyurdu. Oradakiler merakla Hamîd’in arkasından bakmaya başladılar. Hamid-i velî gözden kaybolmadan önce iki defa arkasına baktı. Onu haset edenler yanlışlıklarını anladılar.
Kayseri’de talebeleri ondan feyz almaya başladı. Talebelerinden Şücâ-i Karamânî’ye; “Ankara’da Numan isminde bir müderris var. Onu buraya dâvet et” buyurdu. O da Ankara’ya gitti. Müderris Numan; “Bu dâvete icâbet lâzım” diyerek beraberce Kayseri’ye geldiler.
Bayram günü buluştukları için hocası ona “Bayram” lakabını verdi. Müderris sohbetlerini dinleyince onun büyük bir âlim ve velî olduğunu anladı. Hocasından zâhirî ve bâtınî ilimleri öğrenerek kısa zamanda büyük mesâfeler aldı. Hâcı Bayram kendisini tasavvufa verdi ve bu yolda yüksek derecelere kavuştu.
Somuncu Baba Tebrîz’e ve oradan da Anadolu’ya gelip Bursa’ya yerleşti. Hâcı Bayram-ı velî sık sık Bursa’ya gelip onu ziyâret ederdi. Bursa’da ilmini kimseye söylemedi. Halk içinde Hak ile olmaya gayret etti. Bir fırın yaptırdı.
Fırınına merkebiyle dağdan odun getirir onunla ekmek pişirirdi. Somun satarak geçimini sağlardı. Halk buna “Somuncu Baba” der ve pişirdiği ekmeğin lezzetine doyamazdı. Fırını Ali Paşa Çınarı civârında olup iki gözlü idi. Fırının bitişiğinde de ibâdet ettiği bir odası vardı.
Yıldırım Bayezid han Bursa’da Ulu Câmiyi yaptırırken çalışan işçilerin ekmek ihtiyâcını Somuncu Baba temin etti. Câminin yapılması bittikten sonra bir Cuma günü açılış merâsimi yapıldı. O gün başta Yıldırım Bayezid han damadı Seyyid Emîr Sultan Molla Fenârî ulemadan pek çok kimse Ulu Câmiyi doldurdu.
Padişah câminin açılış hutbesini okumak üzere Emîr Sultan’a vazîfe verdi. O da “Sultânım! Zamanın büyük âlimi burada iken bizim hutbe okumamız uygun değil. Hutbeyi okumaya lâyık zât şudur” diyerek Somuncu Baba’yı gösterdi.
Somuncu Baba Padişahın emri üzerine minbere giderken Emîr Sultan’ın yanına gelince; “Emîr’im niçin beni ele verdin?” dedi. O da; “bu işe senden daha layık olanı yok.” dedi. Bu konuşmaları dinleyen cemaat Somuncu Baba’nın hutbesini merakla bekliyordu.
Somuncu Baba hutbede; “Bâzı âlimlerin Fâtiha-i şerîfenin tefsirinde anlayamadığı kısımlar vardır. Onun için bu sûrenin tefsirini yapalım” buyurarak Fâtiha sûresinin yedi türlü tefsirini yaptı. Herkes şaşırıp kaldı. Molla Fenârî hazretleri; “Somuncu Baba önce bizim Fâtiha sûresindeki müşkülümüzü halletti. Onun büyüklüğüne bu yedi çeşit tefsir kâfidir.” dedi. Namazdan sonra bütün cemaat Somuncu Baba’nın elini öpmek istedi.
Onların bu arzusunu kıramayıp kapıda durdu. Caminin üç kapısından çıkan herkes; “Ben Somuncu Baba’nın elini öptüm.” diyordu. Somuncu Baba Allahü teâlânın izniyle her üç kapıda da aynı anda bulunarak herkese elini öptürmüştü. Molla Fenârî’nin ondan aldığı feyiz ile yazdığı tefsirini âlimler çok beğenmiş mûteber bir tefsir olduğunu söylemişlerdir.
Somuncu Baba durumunun anlaşılması üzerine bir sabah erkenden birkaç talebe ile yola çıktı. Aksaray’a geldi. 1412’de bir gün tanıdıkları ile helâlleşti. İki rekat namaz kıldı. Uzun bir duâdan sonra kelime-i şehadet getirerek vefât etti.
Alim ve velî bir zattır. Asıl ismi Hamid’dir.”Somuncu Baba” lakabıyla meşhurdur. 1349’da Kayseri’de doğdu. Şam’a gidip ilim öğrendi. Orada pek çok velînin sohbetlerine katıldı. Mânevî yol ile Bâyezîd-i Bistâmî’den feyz aldı.
Tebrîz yakınlarında Hâce Alâeddîn-i Erdebîlî’den ilim öğrendi. Tasavvufta üstün derecelere kavuştu. Hâce Erdebîlî bir gün Hamid-i velî’ye; “Artık öğrendiğin ilmi insanlara öğretmek üzere Anadolu’ya git” buyurup ona izin verdi. Hâce onu talebeleriyle birlikte “Şemseddin-i Tebrizî Makâmı” denilen yere kadar uğurladı.
Sonra onu haset edenlerin de bulunduğu topluluğa dönerek; “Hamid’in arkasından bakın. Eğer dönüp bizden tarafa bakarsa Anadolu’da onun ilminden istifâde ederler. Bakmazsa onun ilminden hiç kimse istifâde edemez.” buyurdu. Oradakiler merakla Hamîd’in arkasından bakmaya başladılar. Hamid-i velî gözden kaybolmadan önce iki defa arkasına baktı. Onu haset edenler yanlışlıklarını anladılar.
Kayseri’de talebeleri ondan feyz almaya başladı. Talebelerinden Şücâ-i Karamânî’ye; “Ankara’da Numan isminde bir müderris var. Onu buraya dâvet et” buyurdu. O da Ankara’ya gitti. Müderris Numan; “Bu dâvete icâbet lâzım” diyerek beraberce Kayseri’ye geldiler.
Bayram günü buluştukları için hocası ona “Bayram” lakabını verdi. Müderris sohbetlerini dinleyince onun büyük bir âlim ve velî olduğunu anladı. Hocasından zâhirî ve bâtınî ilimleri öğrenerek kısa zamanda büyük mesâfeler aldı. Hâcı Bayram kendisini tasavvufa verdi ve bu yolda yüksek derecelere kavuştu.
Somuncu Baba Tebrîz’e ve oradan da Anadolu’ya gelip Bursa’ya yerleşti. Hâcı Bayram-ı velî sık sık Bursa’ya gelip onu ziyâret ederdi. Bursa’da ilmini kimseye söylemedi. Halk içinde Hak ile olmaya gayret etti. Bir fırın yaptırdı.
Fırınına merkebiyle dağdan odun getirir onunla ekmek pişirirdi. Somun satarak geçimini sağlardı. Halk buna “Somuncu Baba” der ve pişirdiği ekmeğin lezzetine doyamazdı. Fırını Ali Paşa Çınarı civârında olup iki gözlü idi. Fırının bitişiğinde de ibâdet ettiği bir odası vardı.
Yıldırım Bayezid han Bursa’da Ulu Câmiyi yaptırırken çalışan işçilerin ekmek ihtiyâcını Somuncu Baba temin etti. Câminin yapılması bittikten sonra bir Cuma günü açılış merâsimi yapıldı. O gün başta Yıldırım Bayezid han damadı Seyyid Emîr Sultan Molla Fenârî ulemadan pek çok kimse Ulu Câmiyi doldurdu.
Padişah câminin açılış hutbesini okumak üzere Emîr Sultan’a vazîfe verdi. O da “Sultânım! Zamanın büyük âlimi burada iken bizim hutbe okumamız uygun değil. Hutbeyi okumaya lâyık zât şudur” diyerek Somuncu Baba’yı gösterdi.
Somuncu Baba Padişahın emri üzerine minbere giderken Emîr Sultan’ın yanına gelince; “Emîr’im niçin beni ele verdin?” dedi. O da; “bu işe senden daha layık olanı yok.” dedi. Bu konuşmaları dinleyen cemaat Somuncu Baba’nın hutbesini merakla bekliyordu.
Somuncu Baba hutbede; “Bâzı âlimlerin Fâtiha-i şerîfenin tefsirinde anlayamadığı kısımlar vardır. Onun için bu sûrenin tefsirini yapalım” buyurarak Fâtiha sûresinin yedi türlü tefsirini yaptı. Herkes şaşırıp kaldı. Molla Fenârî hazretleri; “Somuncu Baba önce bizim Fâtiha sûresindeki müşkülümüzü halletti. Onun büyüklüğüne bu yedi çeşit tefsir kâfidir.” dedi. Namazdan sonra bütün cemaat Somuncu Baba’nın elini öpmek istedi.
Onların bu arzusunu kıramayıp kapıda durdu. Caminin üç kapısından çıkan herkes; “Ben Somuncu Baba’nın elini öptüm.” diyordu. Somuncu Baba Allahü teâlânın izniyle her üç kapıda da aynı anda bulunarak herkese elini öptürmüştü. Molla Fenârî’nin ondan aldığı feyiz ile yazdığı tefsirini âlimler çok beğenmiş mûteber bir tefsir olduğunu söylemişlerdir.
Somuncu Baba durumunun anlaşılması üzerine bir sabah erkenden birkaç talebe ile yola çıktı. Aksaray’a geldi. 1412’de bir gün tanıdıkları ile helâlleşti. İki rekat namaz kıldı. Uzun bir duâdan sonra kelime-i şehadet getirerek vefât etti.