- Katılım
- 30 Ara 2023
- Mesajlar
- 9,655
- Konu Yazar
- #1
Raklam Vermek İçin Tıkla
Osmanlı'da Çocuk Terbiyesi
Genç okurlarını tarihleriyle barıştıran Yavuz Bahdıroğlu Osmanlı'nın çocuk terbiyesinde kullandığı yönteme dikkat çekti...
Yavuz Bahadıroğu'nun haberi
Gerçi bu günü her sene kutluyoruz. Her sene çocukları bile etkilemeyen bir birinin benzeri nutuklar çekip
...
tutmadığımız tutmayacağımız vaatlerde bulunuyoruz.
Ama çocuklarımızı nasıl yetiştirmemiz gerektiği konusunu hâlâ pek fazla düşünmüyoruz...
Bu konuda özgün örneklerimize bakmıyoruz.
Belki de bu yüzden Türkiye’nin insan kaynakları kurumuş vaziyette. Türkiye hemen hiçbir alanda “cevher insan” yetiştiremiyor...
Oysa geçmişimiz yalnız zaferler açısından değil insan kaynakları açısından da son derece zengindir...
Şu halde Fatih’ler Selim’ler Süleyman’lar Sinan’lar yetiştirmiş ceddimizin çocuk eğitimi konusunda bizimkinden farklı ama daha iyi metotları vardı...
Daha fazla vakit kaybetmeden bu metodolojinin kaynaklarına ulaşmamız ve güncelleyip çağa taşımamız gerekiyor.
Öncelikle şunu görmek gerekir ki Osmanlı ailesi ve eğitimi çocuklara müthiş bir özgüven veriyordu.
Batılı yazarlardan M. de Thevenot biraz da yadırgayarak bu özgüveni dile getiriyor:
“...Türklerin kusurlarına gelince son derece azametli boylu-poslu oldukları için kendilerini bütün milletlerden üstün tutarlar ve kendilerini yeryüzünün en cesur insanları sayarlar. Dünyayı kendileri için yaratılmış sanırlar. Bundan dolayı da bütün diğer milletleri ve özellikle kendi dinlerinden olmayan Hıristiyan ve Yahudi milletleri toptan küçük görürler.”
Bu yaklaşım Thevenot’un sandığı gibi “öteki”leri “küçük görmek” değildi elbet kendini “olduğu gibi” görmekti.
Şimdiki dilde buna “özgüven” diyorlar.
Yani Osmanlı insanı dinine milliyetine milletine ve devletine inanıyor bunlara inandığı için de kendine güveniyordu.
Yılmaz ve yıkılmaz olduğunu düşünüyordu.
Çocuklarını da bu öğreti ile yetiştiriyordu.
Sonuç olarak aile mektep-muallim ve çevre el ele Murad Selim Süleyman Sinan gibi “cevher insan”a ulaşıyorlardı.
Bu gerçeği Batı hayranlarını da etkilemek amacıyla dilerseniz Avrupalı gezginlerin yazarların diplomat ve araştırmacıların eserlerinden aktaralım.
Mesela “Türkiye Seyahatnâmesi”yle meşhur Du Loir'ın 1650'lerdeki ahlâkımız hakkındaki hükmü şu
“Hiç şüphesiz ki ahlâk bakımından Türk siyasetiyle medeni hayatı bütün cihana örnek olabilecek vaziyettedir.”
A. L. Castellan’dan bir tespit: