Çevrimdışı
alemextra
Admin
Admin
Ayın En iyi Posteri
- Konu Yazar
- #1
Cepheden mektup
Ben: nefer Seyit…
Ahmet oğlu. 1310 Nevşehir/İğneli doğumluyum…
8 yaşındayım. cepheye koştum; 328’de Balkan Harbinde “23 üncü Fırka Koşulu Topçu Taburunda; şıvgarda. çengelde. dipte yular tuttum… Kumanova’da cephe bozulunca kayışları kesip topları ayırdık; tekmil batarya at binip topluca menzile kaçtık; “Metroviçe Bolatin Köyü”nde esir düştüm; ilk kafileye yazdılar; yirmi birinci gün sonunda Çatalca’ya ulaştım!..
330 nihayetinde “Harb-i Umumi”de
“Kafkas Kolordusun”nda Ağırlıklar Kolu’nda yedekçi oldum. “Allahuekber Dağı”nda gece yürüyüşündeydik; tipiden göz gözü görmez olmuştu; rüzgar vurdu bağrıma; “Zivin” mevkiinde şehit düştüm… Ben donmuştum. toprak donmuş. kazamadılar; aylarca kar altında kaldı bedenim; baharda cemre vurunca toprağa; çift süren bir sabanın mahmuzuna takıldı kemiklerim…
331’de “Sarıkamış”tan “Çanakkale”ye koştum. Gelibolu sırtlarında yedi düvelle boğuştum. “Arıburnu” sahiline çıkmıştı düşman; “Kocaçimen Tepe”ye doğru ilerliyordu; savunmada birden insicam kayboldu! Yarbay Mustafa Kemal” en öne geçti! Bize taarruzu değil. ölmeyi emretti!
57nci Alay’la hücuma kalktık; düşmanı “Conkbayırı” yarlarından attık.
Muharebeyi kazandığımız işte o an’dı! Alaydan sağ kalan kimse kalmadı…
Ol bapta ve herhalde emir ve ferman Hazret-i Veliyyülemir. Veliihsan Efendimizindir!.. Ve de Almanya ile ittifak ali-menfaatimizedir!.. Alnımıza bir kez yazılmıştı ya. bilmediğimiz topraklarda hiç uğruna can vermek; cepheden cepheye koştuk yeniden;
vagonlara doldurulduk hepimiz; yetmemişti zahir çektiklerimiz; sonradan duyduk ki;
vardığımız yaban el. nerde olduğunu bilmediğimiz bir toprakmış: “Galiçya…”
Galiçya’da siperdaşım Ömer oğlu Bedir’di; Bedir 332’de “Oramar”dan Galiçya’ya sevk edilmişti… Van’dan yola koyulan Bedir;
Anadolu’yu Rumeli’yi. Balkanlar’ı bir baştan bir başa çağrıyla yürüyerek geçmişti!.. Şimdi Bedir nerdedir diye soran olursa; onu orda bıraktık; “Krakov”da “Rakoviçki Mezarlığı”nda…
Hayvan terkisinde uykusuz geceler;
aş kabında soğuk arpa çorbası; o da yoksa kırık buğday kavurması; boğazımıza sokulmuştur kimi eller sanki kopası kırılası…
Çamurun üstüne bir parça ot serip. bir beylik üzerinde günlerce yattım; dost bildiğim Alamanın peşine. bir dilim ekmeğin derdine düştüm: 333’te “Ha!” dediler ordan da “Süveyş”e koştum…
“Kanal”da gece soğuk olurdu;
fırtınada kum sarardı her yeri; gündüz güneş yakardı. alevin yaktığı gibi örste demiri!..
Yad ellerde ehli keramın derdine düşmüşüz;
dilimizde “Medine Marşı” çığırıyoruz hep birlikte inletiyoruz göğü yeri: “Ölürüz de vermeyiz Peygamberim’in kabrini…” Aç kaldık. susuz kaldık yetmedi; sırtımızdan girdi Arap’ın “cembiye” dedikleri eğri boyunlu hançeri…
“Elbire Ramalla”ta. ordugahta sıtma oldum. Kinin yoktu. ateş içinde geçerdi geceler; köyümü sayıklardım titrer dururdum!
“Bir-Üs Sebi” de; İngiliz topçusu başlayınca ateşe. üstümüzde paralandı bir atım; koluma saplandı bir şarapnel parçası; Akhisar tütününden yarama bastım; bir eski çaputu üstüne sardım: daha şifa bulmamıştı yaram;
doğrulup yeniden yollara düştüm…
Tebaamız Arap’ın ihaneti tarifsiz;
altın bilirdi dişlerimi; kasaturayla sökerken kırdı çene kemiklerimi!
Zulmünden kurtulmak için çaresiz kaldım; varıp irademle İngilize teslim oldum;
“düşmanımdır” demedim; insafına sığındım…
“Seyd-i Beşir Kampı”nda kayıtta. sırtıma 1044 numarayı damga ile vurdular; yeniden esir oldum. 334’te “Mütareke” imzalandı; “Musul”da kaldım. Kol geziyordu tifüs. salgından kurtulamadım; kireçlendi bedenim. toplu mezara atıldım…
“İstiklal Harbi”nde “kalk” dediler dirildim. yeniden doğdum. 920’de “ Kuvayı Milliye”de çetecioldum. “Düzce”de. “Hendek”te tenkile koştuk. “Geyve Boğazı” nda yolları kestik. Çerkez Ethem başkaldırmış dediler:
“Muntazam Ordu”nun safına geçtik. Yunan göz koymuştu Anadolu’ya: “Mustafa Kemal” in ardına düştük. “Sakarya”da günlerce kıpkızıl aktı; müdafaa hattımız birden yarıldı;
921’in 13 Eylülü’ydü: düşmanı satıhta güç bela tuttuk!..
“Genel karşı taarruz”a karar verildi.
“Süvari Kolordusu” teşkil edildi. 2 nci Fırka 4 üncü Alay 4 üncü Bölük’te manga neferi oldum.
Binbaşı Reşat Bey Alay kumandanımız. Kumandan Muavini Şerafettin Yüzbaşı 26 Ağutos. 22 sabahı “Büyük Taarruz”da; sırtımızda mavzer. elimizde kılıç. atlarımızın nefesi tutuk; ağızlarında ve soluk zincirlerinde köpük; dizginlere yapışmış gibi ellerimiz; kimimizin çizmesinde kalmamış topuk; olanlarla hayvanları mahmuzladık:
zifiri karanlıkta kanatlanıp “Ahır dağı” üzerinden “Sincanlı Ovası”na uçtuk. Ağustosun 30’nda. önünde durulmaz sel olduk coştuk.
“Dumlupınar”dan düşmanı ezerek geçtik. On dört on dört gece. üzengisiz at üstünde. hiç durmadan dinlenmeden Akdeniz’e doğru koştuk… Halkapınar Köprü’sünden dört nala geçtik.
Öncü öncüsündeydik ateş içine düştük; cefakar atlarımızla fani dünyadan göçtük…
Ruhumu henüz teslim ettim!..
Daha soğumadı bedenim!..
Biliyorum gün gelecek yok olacak kemiklerim..
ama vatan borcumdu; ben yerine getirdim!
Ve artık müsterihim!..
Toprağın altındayım şimdi;
Bayraklı’da. İzmir’de!..
Ben.
Nevşehir İğneli köyünden Ahmetoğlu Nefer Seyit:
Antalya Kızılsaray Köyünden Ömeroğlu Hakkı Çavuş:
ve Mehmet Çavuş’la birlikte…
Dördüncümüz hemşerim nefer Ahmet’ti: yaralıydı bizden sonra hastanede can verdi…
Bugün emanetim karım dul. çocuklarım yetim!
Olsun!..
Onlar yoksul ama hür yaşıyorlar!..
Ben helal ettim hakkımı sana! Sende helal et memleketim